ایران بیش از ۹۰ درصد انرژی خود را از منابع فسیلی تأمین می‌کند. این وابستگی، اقتصاد کشور را در برابر نوسانات جهانی آسیب‌پذیر کرده است. نیروگاه‌های هسته‌ای با تولید برق پایدار و شبانه‌روزی، می‌توانند بار سنگین صنایع مادر، کلان‌شهرها و مراکز داده را به دوش بکشند. نتیجه روشن است: کاهش مصرف داخلی نفت و گاز و آزادسازی این منابع برای صادرات با ارزش افزوده بالاتر. این تغییر مستقیم بر درآمد ارزی و تراز تجاری کشور اثر مثبت خواهد گذاشت.

هزینه امروز، ثبات فردا
هیچ‌کس نمی‌تواند انکار کند که ساخت نیروگاه هسته‌ای سرمایه‌گذاری سنگینی می‌طلبد. اما نگاه کوتاه‌مدت به این هزینه‌ها، تصویر واقعی را مخدوش می‌کند.

چالش‌های سیاسی و ضرورت تاب‌آوری

با عمر بیش از ۶۰ سال و هزینه سوخت ناچیز پس از راه‌اندازی، در بلندمدت یکی از اقتصادی‌ترین گزینه‌ها برای تولید برق هستند. این سرمایه‌گذاری زیربنایی، نه فقط رشد، بلکه ثبات اقتصادی کشور را تضمین می‌کند.

تحریم‌ها؛ چالش یا انگیزه خودکفایی
بزرگ‌ترین مانع پیش‌روی توسعه هسته‌ای ایران، نه فنی بلکه سیاسی است. تحریم‌ها مسیر سرمایه‌گذاری خارجی و دسترسی به فناوری‌های پیشرفته را دشوار کرده‌اند. اما همین فشارها، انگیزه‌ای مضاعف برای خودکفایی ایجاد کرده است. دستیابی کامل به چرخه سوخت هسته‌ای، علاوه بر تقویت امنیت انرژی، نمادی از استقلال ملی و توانایی ایران در تصمیم‌گیری‌های کلان است. در جهان امروز، قدرت اقتصادی بدون قدرت تکنولوژیک معنایی ندارد.

نتیجه‌گیری
انرژی هسته‌ای برای ایران تنها یک منبع برق نیست؛ بلکه بیمه‌ای در برابر آینده‌ای نامعلوم است. دولت باید با برنامه‌ای جامع و شفاف، سرمایه‌گذاری‌ها را اولویت‌بندی کند و با استفاده از ظرفیت‌های داخلی و در صورت تغییر شرایط بین‌المللی، منابع خارجی را نیز جذب کند. این فناوری می‌تواند ریسک‌های سیستمی را کاهش دهد و برق لازم برای جهش صنعتی کشور را تضمین کند.
راه استقلال انرژی از مسیر علم و فناوری می‌گذرد؛ مسیری که ایران باید با عزم راسخ ادامه دهد، فارغ از فشارهای بیرونی.