بخش خصوصی مهمترین درمان اوضاع اقتصادی این روزها و سال های پیش روست. اگر دنبال برون رفت از شرایط کنونی در اقتصاد، تولید، اشتغال و حتی در مسائل فرهنگی و اجتماعی هستیم، درمان را باید در بخش خصوصی جستجو کنیم. باید باور کنیم که دولتها از امر تصدی گری و بنگاهداری و رفتار قیم مآبانه باید فاصله جدی بگیرند و برای این کار ناگزیرند به بخش خصوصی اعتماد کنند.
اما بخش خصوصی باید به دنبال تقویت خودش باشد و یاد بگیرد که روی پای خودش بایستد. آنچه این مهم را تقویت می کند تشکل گرایی در بخش خصوصی است.
سمن ها، انجمن ها، اتاق ها و سازمان های مردم نهاد باید به صورت جدی تشکیل، ترویج و تبلیغ شوند و این کار نیازمند فرهنگ سازی بیشتر است. شکل گیری نهادهای مردمی در بخش خصوصی و در جامعه که می تواند نقطه عطفی در جهت هماهنگی دولت و بخش خصوصی باشد.
بازرگانی در قرن‌های گذشته نقش مهمی در خاورمیانه داشته است است و بیش از از صد سال است که ایران یکی از مرکز های مهم تجارت درین این خطه بوده است.
اما بیش از از دو دهه است که در این امر خطیر دچار بحران هستیم. تحریم ها و عناد های خارجی از یک سو و نگاه سنتی به تجارت از سوی دیگر که آن هم به واسطه همان تحریم و دشمنی ایجاد شده است، باعث این شرایط سخت شده است. اقتصاد دیگر امری تخصصی است و ما برای پرداختن تخصصی به آن چاره‌ای جز رفتار تشکیلاتی و شکل گیری انجمن های تخصصی برای واکاوی شرایط موجود و ایجاد راهکار اثربخش نداریم‌‌ این انجمن ها باید از دل بخش خصوصی به وجود بیایند و بیشتر از قبل شکل بگیرند.
دستگاه های دولتی و حاکمیتی به عنوان متولیان امر باید بتوانند از طریق تشکل های موجود شرایط را برای ارتقاء این بخش مهم تسهیل کنند و نکته بسیار مهم ان است که باید منتظر شکل گیری انجمن ها و سازمان های تخصصی در این بخش بسیار مهم باشیم.
این انجمن ها و سازمان های مردم نهاد باید در بخش خصوصی شکل بگیرد و از طریق ساختار دموکراتیک و برقراری و برگزاری جلسات و اتاق فکر های تخصصی مسئولیت‌های، مهمی را بر عهده بگیرند و برای روزهایی آماده شویم که دولت بتواند مسئولیت های خودش را به بخش خصوصی واگذار کند.
دغدغه اصلی ما فعالان بخش خصوصی ایجاد اشتغال، رنق اقتصادی، تعامل سازنده با کشورهای همسایه و در یک افزایش قدرت اقتصادی ایران است. این دغدغه وقتی اهمیت بیشتری که نگاهی به اسامی سالهای گذشته بیاندازیم تا متوجه شویم اهمیت این موضوع در نگاه رهبری چقدر است و دقیق تر و عمیق ت به این مهمات بپردازیم.
من معتقدم این روزها باید با گفتگو و تعامل در تمام سطوح بخش خصوصی که در بالا توضیح دادم، بتوانیم ظرفیت های ارزشمند و قدرتمندی را ایجاد کنیم که قابلیت تعامل با دولت داشته را باشد. ما باید به سمتی حرکت کنیم که در آن عدالت در تمامی سطوح مستقر شود.
برای دستیابی به اهدافی که گفتم تشکل های قدرتمند ضرورت دارند و گفتگو بین تمام سطوح بخش خصوصی خصوصاً کارآفرینان و فعالان ارزشمند این حوزه ضروری به نظر می رسد نظارت دستگاههای دولتی و حاکمیتی بر این فعالیت می تواند ضامن رشد و ارتقاء خانواده بزرگ زعفران باشد. بخش مهمی از این شان نظارتی، ترویج گفتمان بخش خصوصی، ایجاد عدالت و رشد و توسعه به عهده رسانه هاست. رسانه ها باید در شرایط آرام ،فضا را برای گفتگو در سطوح بخش خصوصی و عوامل حاکمیتی مهیا کنند. آنچه باید رسانه بداند این است که بخش خصوصی نیاز به آرامش دارد. ایجاد جوی پر هیجان، نشر مطالب و اخباری که ممکن است این آرامش را به هم بزند باید کنترل شود. این به آن معنا نیست که از بیان حقایق سرباز بزنیم بلکه حقایق را باید جوری آرام و با استدلال و با قول بین منعکس و منتشر کنیم که به جای ایجاد جو متشنج و پر هیجان، فرصت را برای گفتگو و تعامل بیشتر بین بخش خصوصی و دولتی مهیا کنیم و در عین حال هوشمندانه به نقد شرایط بپردازیم تا شرایط را به سمت روزهای بهتر سوق بدهیم.
من بر این باورم که تشنج، بد اخلاقی و متهم کردن یکدیگر در شرایط کنونی به نفع هیچ کس نیست. معتقدم آرامش و متانت می تواند ضامن رسیدن ما به روزهای بهتر باشد. برای تمام کسانی که در این اهداف با من مشترک هستند چه در بخش خصوصی و چه در بخش دولتی آرزوی توفیق دارم و امیدوارم در کنار هم بتوانیم برای روزهای بهتر آماده شویم.